Συνδυάζοντας τα κομμάτια του πάζλ, τα ορατά και τα αόρατα, συνέβη κάτι αναπάντεχο: Απομυθοποιήθηκαν τα πάντα! Και κυρίως το παρελθόν…
Η ανάγκη για εξηγήσεις, ερμηνείες, συνδυασμούς και κατανοήσεις, δεν έχασαν απλά το λόγο ύπαρξής τους αλλά κυριολεκτικά αχρηστεύθηκαν. Για μένα.
Ωστόσο υπάρχουν εκείνοι που ψάχνουν ( και καλά κάνουν ) κι αναζητούν ν’ ανακαλύψουν και να δώσουν απαντήσεις στα βασικά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, εκείνοι που δε θέλουν ν’ αφήσουν ξέφτια στη ζωή τους, σκιές πίσω τους, πόνο μέσα τους.
Τώρα ξέρω ότι οδηγήθηκα ως εδώ μέσα από μια αμέτρητη σειρά «δασκάλων». Ποιοι ήταν αυτοί; Ενήλικες και παιδιά, οικογένεια, συγγενείς, φίλοι και συνεργάτες, ζώα, ταξίδια και περιπλανήσεις, σχέσεις κάθε είδους, ακούσματα κι αγγίγματα, οσφρήσεις και γεύσεις, συναισθήματα, αποχωρισμοί και καθημερινοί μικροί θάνατοι, σπίτια και μετακινήσεις, εκούσιες και ακούσιες δοκιμασίες, χώρες και τόποι και τόσα άλλα ακόμα είναι που με έχουν διαμορφώσει. Που με έμαθαν, με διεύρυναν, με αφύπνισαν, με ξεκόλλησαν και άνοιξαν τις πόρτες και τα παράθυρα της ψυχής μου.
Καθετί από όλα αυτά είναι και ένας δάσκαλος για μένα. Γι’ αυτό προσεγγίζω με απέραντη ευγνωμοσύνη και σεβασμό κάθε είδους εμπειρία και εναπόθεση.
Ένας πιστός και μόνιμος σύντροφός μου είναι τα βιβλία.
Κάθε βιβλίο είναι ένας δάσκαλος που μου δείχνει το φεγγάρι και με οδηγεί ακόμα πιο κοντά σ’ αυτό ( αν και προσέχω πολύ να μην μπερδέψω το φεγγάρι με το δάκτυλο… παρότι γνωρίζω πια ότι η θέση που βρίσκεται το φεγγάρι είναι, κάθε άλλο παρά μακριά μου ).
Το δάκτυλο είναι η γνώση. Χρήσιμη μεν αλλά παλιά, παροπλισμένη, επαναληπτική. Απαραίτητη ωστόσο ακόμα για πολλούς.
Το φεγγάρι είναι το άγνωστο. Αυτό που ζητώ να προσεγγίσω. Το Σύμπαν με τις άπειρες πιθανότητες που ανοίγονται εμπρός. Εγκαταλείποντας το παρελθόν με όσα αντιπροσωπεύει, αφήνεται χώρος στη δυνατότητα, στην ευκαιρία. Στο νέο, το συναρπαστικό, το διαφορετικό που όλοι ψάχνουν αλλά συνήθως σε λάθος μέρος, με λάθος τρόπο και λάθος εξοπλισμό.
Όλοι μας βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο αλλά καθένας με διαφορετικό ρυθμό και τρόπο.
Για πάρα πολλά χρόνια αυτή η γνώση με έθρεψε, με μεγάλωσε, με ενηλικίωσε, με διεύρυνε, με μετάλλαξε … και πλέον αισθάνομαι την ανάγκη να την απελευθερώσω. Καιρός να κάνει το δικό της ταξίδι με την ελπίδα να αποβεί πηγή πλούτου για κείνους που βρίσκονται καθοδόν στο μονοπάτι της αναζήτησης.
Καλό ταξίδι λοιπόν με όσο το δυνατό λιγότερες αποσκευές, για να είναι πιο εύκολο και άνετο το ταξίδι, μια και πουθενά δεν είμαστε για πάντα. Συνειδητοποίησα ότι δε χρειάζεται πια να κρατώ τίποτα για μένα, να φυλακίζω τα πράγματα όταν κατάλαβα ότι: ό,τι δίνεις είναι δικό σου για πάντα ενώ, ό,τι κρατάς το χάνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου